Ode aan Hutchy
10 april, de verjaardag van wijlen Rod Hutchinson. Dit bracht me op het idee om mijn Gardner hengels even in te ruilen voor mijn oude Hutchy IMX stokken. Met hun testcurve van 2 ½ lbs best wel ideaal voor mijn aankomende bootsessie. Wie weet gaven ze me wel wat geluk?
Donderdagochtend omstreeks 6uur zet ik koers richting een voor mij bekend stuk van het water. Normaal zou ik een ondiepere zone gaan bevissen maar die dag gaven ze best wel wat (koude) regen, dus de plannen werden gewijzigd. Een tiental minuten later lag de boot voor anker. Ik had twee spots voor ogen. De eerste, een vertrouwde waar ik in het verleden menig karper had verschalkt. De andere tegen een omver gevallen boom aan. Een zone die ik nog niet had bevist maar beslist wel een kans wou geven. Het was best even wennen om terug met een hengel van 2 ½ lbs te gooien. De derde worp is spot on! De eerste hengel ligt in positie, een bijgeknipte wafter afgetipt met een kunstmade moet het gaan doen. Een handvol 15mm’s er rond is voldoende deze tijd van ‘t jaar. Alles verloopt vlekkeloos en rond 7 uur kan ik zelf ook wat te eten nemen. Mijn boterham is nog niet eens volledig naar binnen gewerkt of een van mijn ATT’ s slaat alarm. De vis zwem traag weg van de plaats waar ik hem haakte. Het is best leuk drillen zo, de wilde uitvallen van de vis worden door de soepele hengel mooi opgevangen en een tiental minuten later schuif ik het net onder een mooie schub. Goudkleurig en aan de ene zijde heeft hij drie aan elkaar gegroeide schubben waaraan hij goed te herkennen is. Die kan er best mee door als eerste denk ik bij mezelf. Nadat ik mijn rig terug mooi op stek gooi maak ik mijn ontbijt verder af. Met de zelftimer maak ik nog een mooie herinnering en zwemt ze zorgeloos weg…
9 uur en de andere hengel die op de nieuwe stek ligt buigt zich als een bezetene. Ik graai de hengel uit de steunen en moet onmiddellijk in de hengel gaan hangen. De vis maakt een grote kolk net naast het obstakel. Ik hou de druk hoog en de hengel buigt door tot het handvat. Langzaam komt de vis mee en is het gevaar geweken. Rustig dril ik verder tot het moment dat ze langs de boot zwemt en een poging onderneemt om zich rond het ankerkoord vast te zwemmen. Even paniek, het is pompen of verzuipen en met een uitgestrekte arm kan ik haar amper over de netkoord heen loodsen. Oef, dat scheelde weinig! In het net ligt een massieve spiegel, haar buik beige en okergeel. De diepe groeven (rimpels) van deze oude knar doen meteen een belletje rinkelen. Het is warempel de topvis van het water. Wat een kop heeft dit geweldige beest ook…fenomenaal. Het is weliswaar een terugvangst voor mij maar ik ben blij dat ze ondanks haar gezegende leeftijd nog steeds gezond en wel is.
Zou Rod me van daarboven een duwtje in de goede richting gegeven hebben?
You never know…
Tight lines,
Yves Deuvaert
